07

Dimo o corpo
-como aos vellos -:
será un gran ano.

Visita inesperada

Que mensaxe chegará tras a inesperada visita desta mañá?

Parabéns

Desexo:
Que a felicidade te alcance de súpeto,
coma un lóstrego
e fique contigo
para sempre
Viladomar. 19/12/06

A randeeira

Collo o título dun dos blogs máis interesantes que coñezo, acorde coa foto que considero a que mellor expresa o que vin no Sáhara. Area e terra seca, cabuxas e nenos, e moito moito frío. Territorio da desolación.

Máis cedo que tarde

... mas temprano que tarde abrirán las grandes alamedas... A foto roubeina dun libro polo ano 82. O seu deterioro é evidente, amosa as marcas do celo que a fixaba a miña carpeta de estudante. Seguía gardada quizais para un día como hoxe. Que tarde, que triste, non si?

Territorio ocupado

Libro de cabeceira para unha viaxe inminente

Exhibicionismo

Últimas aprendizaxes:
1. Teño unha faceta exhibicionista. Este blog.
2. O desexo de trascender é, seica, consustancial a nosa natureza. Pode ser por medio dos fillos, das amizades ou... da creación.

Outubro ( Haiku soviético )

Non foron os atlantes
quen de inpedir a caída
do pazo de inverno.

Rumbo a Maluco

Adeus amigo poida que aínda nos vexamos nalgures

Queiruga

Pechei os ollos
e todo se fixo mar
materia azul tracexada na memoria
cons, coídos e furnas
pes nus a esfolarse no cunchal.

Cabodomundo

Cales son os límites exactos
da beleza?

Presuntos culpábeis

Están o Liceo de Noia e a Casa da gramática, tamén Barbantia e Xerais. Están os que se nomean pero tamén moitos máis. Non están os que sempre se esquece. Tampouco están os que non se esquece, mais nin queren nin se quere nomear en alto.

A luz e as súas cicatrices

Era libre sen sabelo. Amábame a vida

Tarabelo

Quen puxo tarabelo
os soños?

Up the rock

E El estaba alí. Lóxica aplastante

Haiche días

Hainos, si, nos que se precisa de antiinflamatorios para o ego inflamado. Outros nos que toca sobredose de estimulantes para a decaída autoestima. Estes últimos mellor se chos besbellan á orella

No souto

Nada máis decatármonos do que estaba a contecer, mesmo antes de poñerlle nome, compartimos todos os oito a sensación de estar a vivir un momento máxico, un dos que, a pesar da súa intrascendencia, se recordan toda a vida. A folla estaba a caer!

Pequena miss sunshine

Cal é a diferenza entre gañar e perder, entre ser un triunfador ou un fracasado? Cal o límite intanxible entre a ironía e o sarcasmo?

Merenda

Tamén, ás veces, chega a hora da merenda.

Vagas de acivro

Rematou, quizais, a xeira das muiñeiras de auga, e as vagas de acivro foron anuncio do inicio dun novo tempo.

Arto Paasilinna

O bosque dos raposos aforcados de Paasilinna é, seica, a primeira traducción do finés ao galego. Hilaridade sen fin a que nos proporcionan os seus protagonistas, entrañables anti heroes: ladróns, borrachos, prostitutas e asasinos en serie. Tamén Cincocentos, o raposo ártico, e Rusko, fugaz gato finlandés.

Agardando acontecementos

E el será o que teña que ser

Abrindo fosas

Dores Vilavedra, Xabier Alcalá, Fdez Paz e de Toro, levados pola asociación cultural Barbantia dedicáronse a debater en mesa redonda sobre literatura e guerra civil. Ocupáronse, denantes que se extingan coa memoria dos derradeiros supervivintes, de abrir fosas, algunhas das moitas, dos milleiros que quedan espalladas polo país.

Vermello

Morreron os xéneros, os símbolos caeron. Ficamos sos, alcanzados pola postmodernidade, sumidos no baleiro. Ou o que é, case, o mesmo, libres, ao fin, para os erguer de novo.

Kjell Askildsen

Apréndese mentres se vive, mais non sei de que serve xusto antes de morrer.

Recordo nidiamente a impresión que me causou o ler esta frase do noruegués Kjell Askildsen nunha reseña sobre a súa obra "Últimas notas de Thomas F. para a humanidade". Non me decepcionaron en absoluto os relatos que o libro contiña. Gardo, polo contrario, na miña memoria a sensación da intensidade daquelas frases cortantes, escritas a navalla, con precisión de cirurxián.

Veño de Rematar "Os cans de Tesalónica", sete relatos do mesmo autor publicados asemade por Lengua de trapo nos que a soidade se enseñorea como protagonista dunhas historias nas que en apariencia nada acontece mais que desacougan dun xeito irrefreable ao acreditar que narran, cunha concisión de diálogos moi carácterística no nórdico, situacións que a ninguén son alleas e que nos fan sentir sós, abandonados ante a ermedade da existencia.

Sete rovellóns

Sete rovellóns son máis que ningún. Pura matemática. Tampouco se precisa un cesto cheo, é suficiente para unha tixola. Con nata e porto, gorentoso plato de sibarita.

Empanada de lesma

Parrillada de boletos ou empanada de lesma? Hai quen colle sete cestos mais tamén quen, unha e outra volta, regresa de baleiro.

Caza-sereas

A realidade, que o micho só come sereas, petou coa pericia do debuxante, que, incapaz de representar unha con xeito, tivo que contentarse con meter un peixiño na peceira.

Ulo Godot?

Todo chega, seica. E... será certo?

Cogumelos

Non sempre se consegue o que se quere nin se atopa o que se busca. Non sempre. Ás veces chegas tarde ou non es o primeiro en facelo. Desta vez foi o xabarín, que fozou baixo os piñeiros, e, cando chegamos, pouco quedaba por levar.

Insecto pao

Apareceu. Quen desacreditaba da existencia da mítica alimaña que gabeaba aos carballos nas churrascadas de San Mamede? Apareceu, si, nos primeiros días de outubro ás portas do mosteiro de Toxosoutos... ( A foto é, por suposto, pirateada da arañeira. A autentica, a do verdeiro insecto pao, colgareina cando Tichu ma faga chegar)

Cara ao inferno

Dous chanzos cara ao inferno, escribeulle un de Camboño a un de Noia. Dous, e algún máis tamén. Grazas, meu.

Velo-micho

Acredito que a fuxida tan só leva ata Os límites do inimaxinable.

Resistencia - 2

Seguimos coa creación. Estivemos o 14 no CGAC e vimos as postais de Virxinia Polke: é crear unha forma de resistencia?

Senecio (procurando respostas)

En que consiste o oficio de escritor?

Galiza-Irlanda (A Moa - 3)

O terreo de xogo é agora un ermo pedreiro. Apenas unha portería fica ergueita. Mais aquí, Olimpo celta, xogou a nosa selección castrexa...

A Moa - 2 (licor café)

Primeiro foron os chourizos cunha botella de blanco do condado. Logo, no cumio, bocatas, empanada e sobremesa, todo con tinto, tamén do condado. O licor café veu despois, pero chegou. Foi en Esteiro, na Casa dos mestres, nunha espléndida demostración de hospitalidade.

Resistencia: Proxecto aproa

Como se chega a espoñer no CGAC?, preguntáchesme a noite anterior á inauguración. É preciso que resposte? Queda feita dende aquí a invitación a facer comentarios.

Subida á Moa

17 de setembro. Ascendemos ao alto da Moa ensumidos na néboa, entre a paisaxe irreal do pedregal granítico e o bosque pétreo, reminiscencencia da apocalipse do lume.

Xogando con fotoshop

Agasallo de aniversario: Tichu instálame un fotoshop e xogamos un par de horas dándolle ao carajillo e a pinta de guiness. Manda carallo na Habana co que tal se fai cunha foto, esta é na praia das Furnas o pasado mes de xullo.

Corenta

Canto tempo son 40 anos?

Maelström

Por que crin ver o Maelström no que tan só era unha pucharca lamacenta?

Primeira entrada

Inauguramos este blog O Santichu, Sobriño e máis o Nhusko na noite do 4 de setembro no Avalón calzándonos con birras e descafeinados de máquina