11 novembro, 2006

Haiche días

Hainos, si, nos que se precisa de antiinflamatorios para o ego inflamado. Outros nos que toca sobredose de estimulantes para a decaída autoestima. Estes últimos mellor se chos besbellan á orella

9 comentários:

Anónimo disse...

Grazas por terme incluído nos links do blog. Hoxe non teño tempo, mais prometo volver con calma e igual quedo. Saúdos.

nhusko disse...

Un pracer. Gostei do que atopei, iso é todo. Aperta

Anónimo disse...

A veces tenemos lo mejor ante nuestras narices, pero como hay algo que reluce más, es suficiente para taparte el sol y por desgracia, con mucho menos que un dedo.

ElBecerro disse...

Tio, sempre preferirei as gominolas... e xa sabes que tiven o azucre un pouco toleirón.

Anónimo disse...

xa, mais as gominolas, ainda que sexan doces non se "besbellan á orella"... (sigo disculpandome po lo meu galego)

Anónimo disse...

Eu citaría para a ocasión a un escritor ( Adkilden) que xa tivo unha entrada neste blog: " temos que estar contentos co ben que vivimos, di a xente, a maioría vive peor. E logo toman pastillas contra o insomnio. Ou contra a depresión. Ou contra a vida".

Non sei se estaremos perante a caída da posmodernidade, pero atrévome a dicir que non creo que vivamos a dos estimulantes.

nhusko disse...

Rapasiña, creo que debería lerche algún dos poemas de Eva Veiga do poemario que tes máis arriba... mesmo besbellado na orella.

Anónimo disse...

Boa idea. Cando quedamos? Recorda que non se debe suxeriri o que un non pensa cumprir.
Sería un recital como fan os escritores de verdá?

Anónimo disse...

Cal son os escritores de mentira? Os recitales son moi maxistrales, persoalmente prefiro as confesions privadas...