16 maio, 2008

Tres desexos

Chegados aos fastos deste ano e, amais de desexar outras mil primaveras, poderiamos agardar que:
1. Se cambiase a normativa e, aparte da cousa esa dos dez anos, se homenaxease en vida a quen ben o merece.
2. Que nin o vindeiro ano, nin os sucesivos, nin nunca xamais se festexe a un fascista.
3. dado que os tempos, nos que con falar a lingua de nós xa era suficiente, remataron: facemos botos para que proximamente os nosos políticos e mais a xente representativa da cultura comecen a dar exemplo e aprendan a falar con xeito.

8 comentários:

gatina disse...

Fáltache o catro e xa tes o "chiki chiki"!!!!

Dígocho en galego (que casi o esquecin) para que non te me enfades.

Espero que se cumpran os desexos.

Bicos

Anónimo disse...

Botos?? votos!! Lapsus linguae?? Ai!! estes escritores...
Alégrame a súa volta.

A Conxurada disse...

Estou dacordo cos tres puntos, e engadiría un máis: Carbalho Calero próximo homenaxeado.

Anónimo disse...

Es increible que con un nada, alguien se quede ahi en tu vida, como alguien importante para ti, y que tienes la certeza de que por mucho que pase el tiempo, siempre te vas a acordar de aquel profesor que era un cabron y un dictador pero se hacia de querer...

Una alegria que vinieras hoy, gracias

Anónimo disse...

aiii o teu filliño xa viviu unha gran aventura con nós hoxe... a verdade agradeceuse a túa charla sobre literatura aínda que en parte non me gustou porque parece ser que non son a única que canaliza os seus sentimentos...jejeje xa lerei os teus libros pero de momento maña entregarei o meu relato e si gaño que sepas que en parte irá dedicado a ti... pero de momento véxoo aínda como algo lonxano... sorte no que che depara e xa terás noticias miñas pronto ou eso espero...


A túa querida catro ollos (encantoume a dedicatoria)

Anónimo disse...

agus un placer volver a verte hoy, no contaba ya con hacerlo poerque a los de 4º no nos dejaban bajar, pero al final merino fue chachi y nos dejo ir a verte!. me emocione cuando te vi en la cafeteria, tanto tiempo sin verte, ya te echabamos de menos, y aora, k te vimo unas horas y te volviste a marchar te seguimos echando de menos mas aun.
le pedi a mi madre tu libro pa ver si eres tan buen escritor como persona :). tenia otro comentario para ti pero no me lo publico... vaya desgracia.
bueno agus espero k tengas mucha suerte! en el cotarelo (si decides regresar) te esperaremos con los brazos abiertos jejeje
eres mi 4 ojos favoritooo!!


un besooooooooo, te queremoooooos



alicia.

Anónimo disse...

Sempre hai algún momento na vida no que se pode dicir que unha persoa é completamente feliz, que lle da igual o resto do mundo, que non cambiaría a sua situación por ningunha outra.
Para min un deses momentos foi hoxe.

Grazas por darme a oportunidade de coñecerte, por ensinarme tantas e tantas cousas que ninguén antes me ensinara. Grazas tamén por aceptarme tal como son e sobre todo grazas por todo o teu cariño que día a día demostraches terme, e que hoxe seguiches demostrando.

Botáraseche moitísiimo de menos.

Agora xa comezo a botarte de menos outra vez.

Espero prono noticias túas.

E se podes pásate polo meu fotolog (déixote a dirección pero a maiores mañá, cando suba a publicación, pasareime e deisareite o propio enlace) http//:www.fotolog.com/marta575




Quérote!


Bicos para o mellor profesor do mundo.

Anónimo disse...

http://www.fotolog.com/marta575/59509312



Lo prometido es deuda!
;)


Pásate cuando puedas!


Por cierto! Tenemos sustituta en biología, tiene pinta de saber algo del tema no como otros que tú ya sabes!

Por la publicación que te dediqué en mi fotolog todo el mundo dijo que si estaba enamorada de ti! jajaja. No entienden como a un profesor se le puede querer, sabes por qué? Porque no te conocen.


Te quieroo


besos!