Morreron os xéneros, os símbolos caeron. Ficamos sos, alcanzados pola postmodernidade, sumidos no baleiro. Ou o que é, case, o mesmo, libres, ao fin, para os erguer de novo.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Quen son eu
ferradura en tránsito
- A canción do naufrago
- A Pícara de Allegue
- A vella da manta
- Abellonenia
- agardandoagodot
- Alfaias
- alicia crece
- As uvas na solaina
- Blog de Ana Bande
- Brétemas
- Cabaret Voltaire
- Cabrafanada
- Carreiros (Ouzande)
- Casatlantica
- Colectivo literario Sacou
- de tripas corazón (David Rubín)
- Diario cultural
- doredondo
- Días estraños
- ferradura en tránsito
- Frei Martín Sarmiento
- Fíos invisibles
- Galaxia blog
- Gradicela
- Haicu
- Mi país de nunca jamás
- Noite subsahariana
- O falar non ten cancelas
- O levantador de minas
- O porto dos Escravos
- O que tal vin
- Outras lerias
- Robinson en Ithaca
- Sara Jess
- Selva de Esmelle
- Tampico
- Trasalba
- Valdeorosa
- Xerais blog
Etiquetas
- Adeuses (4)
- Exhibicionismo (12)
- Feixes de palabras (14)
- Miauiños (9)
- mitómano irredento (4)
- Redeus (2)
- Roverto (5)
Etiquetas
- Adeuses (4)
- Exhibicionismo (12)
- Feixes de palabras (14)
- Miauiños (9)
- mitómano irredento (4)
- Redeus (2)
- Roverto (5)
2 comentários:
Ás veces os símbolos caen sós; outras, derrubámolos; outras, bótannolos abaixo, e nalgunhas ocasións mesmo renacen constantemente malia todo.
Hainos difíciles de manter en pé. Agarrámonos aos fetiches avidamente e moitas veces son só burbullas de aire. A mitomanía ten mil caras, tamén cara de bacallau, así que eu propoño que sexa no vindeiro mes de santos esa cita en Barcala.
Gardo na memoria as noites de Barcala como gratas efémerides, encontros convertidos case en ritual para o inicio do outono. Convocados quedamos xa que logo á celebración as alimarias todas.
Enviar um comentário