19 outubro, 2006

Vermello

Morreron os xéneros, os símbolos caeron. Ficamos sos, alcanzados pola postmodernidade, sumidos no baleiro. Ou o que é, case, o mesmo, libres, ao fin, para os erguer de novo.

2 comentários:

Anónimo disse...

Ás veces os símbolos caen sós; outras, derrubámolos; outras, bótannolos abaixo, e nalgunhas ocasións mesmo renacen constantemente malia todo.
Hainos difíciles de manter en pé. Agarrámonos aos fetiches avidamente e moitas veces son só burbullas de aire. A mitomanía ten mil caras, tamén cara de bacallau, así que eu propoño que sexa no vindeiro mes de santos esa cita en Barcala.

nhusko disse...

Gardo na memoria as noites de Barcala como gratas efémerides, encontros convertidos case en ritual para o inicio do outono. Convocados quedamos xa que logo á celebración as alimarias todas.