Collo o título dun dos blogs máis interesantes que coñezo, acorde coa foto que considero a que mellor expresa o que vin no Sáhara. Area e terra seca, cabuxas e nenos, e moito moito frío. Territorio da desolación.
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Quen son eu
ferradura en tránsito
- A canción do naufrago
- A Pícara de Allegue
- A vella da manta
- Abellonenia
- agardandoagodot
- Alfaias
- alicia crece
- As uvas na solaina
- Blog de Ana Bande
- Brétemas
- Cabaret Voltaire
- Cabrafanada
- Carreiros (Ouzande)
- Casatlantica
- Colectivo literario Sacou
- de tripas corazón (David Rubín)
- Diario cultural
- doredondo
- Días estraños
- ferradura en tránsito
- Frei Martín Sarmiento
- Fíos invisibles
- Galaxia blog
- Gradicela
- Haicu
- Mi país de nunca jamás
- Noite subsahariana
- O falar non ten cancelas
- O levantador de minas
- O porto dos Escravos
- O que tal vin
- Outras lerias
- Robinson en Ithaca
- Sara Jess
- Selva de Esmelle
- Tampico
- Trasalba
- Valdeorosa
- Xerais blog
Etiquetas
- Adeuses (4)
- Exhibicionismo (12)
- Feixes de palabras (14)
- Miauiños (9)
- mitómano irredento (4)
- Redeus (2)
- Roverto (5)
Etiquetas
- Adeuses (4)
- Exhibicionismo (12)
- Feixes de palabras (14)
- Miauiños (9)
- mitómano irredento (4)
- Redeus (2)
- Roverto (5)
4 comentários:
a pergunta do milhom:
Que comem as cabuxas no deserto?
... territorio da desolación mais tamén da loita pola liberdade.
A imaxe é moi moi significativa...
Unha aperta.
:)
Preparar a comida para as cabuxas é desfiañar cartón e logo misturalo con auga o e con moita sorte algo que non poida ser comido por nós como pelas ou fariña en mal estado...
A desolación convértese no alimento dos nosos fillos, un leite que é a cerna do noso pobo nómade, sempre na procura de pastos para os nosos rebaños. Un pobo digno loita, un pobo indigno deixase morrer, emigra, olla para nós con ollos estranxeiros...
Enviar um comentário