... mas temprano que tarde abrirán las grandes alamedas...
A foto roubeina dun libro polo ano 82. O seu deterioro é evidente, amosa as marcas do celo que a fixaba a miña carpeta de estudante. Seguía gardada quizais para un día como hoxe. Que tarde, que triste, non si?
11 dezembro, 2006
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
5 comentários:
Vexo a foto dun home valente, coherente ata o final, un home que morreu loitando polo que creía. Que diferenza co covarde que empregou as tretas mais indignas para fuxir do seu destino. Un foi pobo, o outro só foi el. O dictador non morreu como merecía, non foi unha morte xusta, pero saiu pola porta de atrás, por onde se sae a botar o lixo.
Polo ano 82 eu ainda taba a piques de ser. Pero bastanme os anos pa sentir vergoña e tristeza polas imaxes que vin onte nalgun xornal. Inocente de min, pensei que algunhas cousas non pasaban xa neste siglo... Pensando ben, o meyor pasaron pucos anos dende o 82.
¡¡¡morreu o can, agora a polas pulgas!!!!
magoa que pulgas e carachas estén espalladas por todo o planeta.
Si, é tarde e é triste.
Enviar um comentário