... e sentíu o murmurio divagando polo interior da súa pel, aló, nas profundidades, e caeu polo precipicio da derrota. Afogou no abismo descoñecido, na raíz de ausencias, e berrou na cegueira do sartego. E así se ergueu, e así loitou na adversidade. Hibernou como morcego na cova da incerteza, mais, sen lamentación, escachou o muro. Eclosionou a crisálida erixíndose no vento.
As miñas desculpas a Moralla por parafrasear dun xeito tan burdo a súa obra.