Adeus amigo
poida que aínda nos vexamos
nalgures
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Quen son eu
ferradura en tránsito
- A canción do naufrago
- A Pícara de Allegue
- A vella da manta
- Abellonenia
- agardandoagodot
- Alfaias
- alicia crece
- As uvas na solaina
- Blog de Ana Bande
- Brétemas
- Cabaret Voltaire
- Cabrafanada
- Carreiros (Ouzande)
- Casatlantica
- Colectivo literario Sacou
- de tripas corazón (David Rubín)
- Diario cultural
- doredondo
- Días estraños
- ferradura en tránsito
- Frei Martín Sarmiento
- Fíos invisibles
- Galaxia blog
- Gradicela
- Haicu
- Mi país de nunca jamás
- Noite subsahariana
- O falar non ten cancelas
- O levantador de minas
- O porto dos Escravos
- O que tal vin
- Outras lerias
- Robinson en Ithaca
- Sara Jess
- Selva de Esmelle
- Tampico
- Trasalba
- Valdeorosa
- Xerais blog
Etiquetas
- Adeuses (4)
- Exhibicionismo (12)
- Feixes de palabras (14)
- Miauiños (9)
- mitómano irredento (4)
- Redeus (2)
- Roverto (5)
Etiquetas
- Adeuses (4)
- Exhibicionismo (12)
- Feixes de palabras (14)
- Miauiños (9)
- mitómano irredento (4)
- Redeus (2)
- Roverto (5)
8 comentários:
Que fermosa portada!
Pois si. O autor é un pintor de Noia, asina co apelido: Veiras Manteiga
Grazas pola información.
Por certo, moi suxerente a foto da H.
O de Pepe é triste, botarémolo moitísimo de menos. Era unha persoa moi necesaria.
As persoas non se miden polo espacio que ocupan sinon polo vacío que deixan cando se van. (É moi distinto botar en falta que botar de menos...)
Disulpas de nuevo por mi mal galego
A perda de Pepe foi umha grande perda para todo o país, pero mais aínda para os habitantes da vila na que vivía. O baleiro cultural que queda em Noia é grande. O baleiro sentimental dos seus amigos, maior.
Enviar um comentário